Wat een grijs en rimpelig vrouwtje. Haar kleren zijn erg gelapt en verschoten en de haren kijken uit de gaten van haar vuile muts.
Maar plezierig en opgeruimd en het tandeloze mondje staat niet stil.
“Zoo, mien jöngsken da’s good, daj’ ons is opzöekt.”
Aan de wand hangt een schilderijtje met gekleurde soldaten en een rijmpje er onder:
“Leve Dibbets*, blijft bevelen;
U is de vesting toevertrouwd.
Koning Willem heeft kastelen
Op U, generaals, gebouwd.”
Als ik dat bekijk, zegt ze: “Dat hef mien baas uut Braobant met ebracht. Veer jaor is ie weg ewest en ik dachte, dat he nooit weer kwiem. Dat is lang eleden. Hie was toen een vlugge jonge kaerl en nou is hie old en gries, net als ikke. Maor he höld zich kras. Alle dagen nog uut dekken. Dat völt niet mee. ‘s Zommers in de hette op het dak, dat het vet oe uut de bötte bröedt en ‘s winters, da’j zwart wordt van de kelte. Vandaag is he naar Leusweerd, om den haverbarg te dekken. Daor was geen pardon meer vöör, want de haver steet dröge op ‘t land.
Margen mot hie noar de Wippert. Daor is vleên wekke, dagens nao Holter karmse, een gat in de dekken (‘t dak) ejag. Wat ‘n zwaor schoer. Ik dachte, daw’ van de waeld mossen. En règenen. Een wolkbrökke fenaol. Onze seege (geit) zwom in ‘t ställeken en ‘t geng as een zeve deur ‘t dak. ‘t Is hier in ‘t ronde nog in veer peppels eslagen. In ‘t Holterbrook laggen een koo en een starke (vaars) dood in de weide. Van Levenkamps scbaopeschot is het dak ofejag en midden in ‘t veld terechte kommen. Zoo köj zeen, dat de grote God macht hef.”
Uit: Oud Achterhoeks boerenleven
* Generaal Dibbets was van 1830 tot 1839 commandant van het Nederlandse garnizoen in Maastricht. Hij heeft ervoor gezorgd dat Maastricht niet door de Belgen werd ingenomen.
